Xoşbəxtliyin son həftəsi - Xaliq Azadi Məmmədov

çox lazım deyil. Ürəyinin bir küncündə balaca bir yer ayır mənim üçün. O balaca hissənin sahibəsi qoy mən olum. Mənə bəsdir, bununla mən xoşbəxtəm!

Böyük ehtirasla qucağıma sıxdım. Uzun-uzadı şirin dodaqlarını öpdüm.

–Mən səni necə var, eləcə də, ailəli bir insan tək sevirəm! Mən səninlə özümü xoşbəxt hiss edirəm. Bununla birlikdə, sənin ailəli olduğun status mənim üçün müqəddəsdir! -deyirdi Roza.

Ürəyimdə Rozayla bağlı fərəh, təşəkkür hissləri bir-birinə qarışmışdı. Bununla yanaşı, az qala həsəd edirdim Rozaya. Necə də asan idi Rozaya özünü xoşbəxt hiss etmək! Biz birlikdə nə etsəydik, hara getsəydik, yağışa düşsəydik, soyuqlarda dursaydıq Roza oradan yalnız pozitiv anları tapıb çıxarardı qabağa. Onun hər görüşümüzə, birgə addımımıza arxalanan sevinci məni də sevindirirdi. Onun “mən xoşbəxtəm səninlə!”– deməyi mənim öz xoşbəxtliyimin dəyərini iki qat artırırdı. Demək, mən ailəli, yaşı 50-ni keçmiş bir insan məndən asılı olmayan bir kənar kimsəyə xoşbəxtlik gətirə bilərmişəm!

Alman yazıçısı E. Remarkın məşhur tezisinin doğruluğunu sübut etmişdi Roza: “Məntiqlə düşünmək doğrudur, amma məntiqlə yaşamaq doğru deyil” …

… Mən oyananda saat on olardı. Tez oyanmağa adət etmiş olsam da, səhərə yaxın yatdığımız üçün gec durdum. Roza yatırdı. Onu oyatmamaq üçün ehtiyatla durdum, paltarı götürüb çıxdım eyvana. Günəş çoxdan çıxmışdı. Üz tutdum evin qabağında, 40-50 metrlikdə olan talaya. Qonşu evlər çoxdan boş qalmışdı, heç kim yaşamırdı. Ona görə də, ətrafda sükutu yalnız quşların mahnıları pozurdu. Üstündə oturmaq üçün evdən götürdüyüm köhnə paltonu yerə saldım. Bir xeyli talanın dikində oturub quşlara qulaq asdım, göz işlədikcə aşağılarda uzanan tayqa meşəliyinə baxdım.

Evdən səs gəldi. Roza oyanmışdı. Telefonu qoşmuşdu, musiqi səsi gəlirdi. Bir azdan musiqi kəsildi.

Yarımçılpaq halda eyvandan bayıra çıxaraq, yüngüllüklə yerə atıldı. Saçlarına qızılı rəng verən günəş şüaları altında şehli otları tapdalayaraq, az qala, uşaq tək atıla-atıla mənə tərəf, çəmənliyə qaçdı. Axşamkı gur yağışdan hələ də qurumayan torpaq onun yalın ayaqları üçün yumşaq bir xalçaya çevrilmişdi. Hündür şehli otlar sanki, sevinclə özlərini Rozanın yarımçılpaq bədəninə sürtərək çiçəklərini bu gözəlliyə hədiyyə kimi, qıçlarına, qarnına yapışdırırdı.

Şehli talanı ceyran cəldliyi ilə keçərək, oturduğum dikdə mənimlə üzbəüz diz üstə çökdü. Keçirdiyi anların xoşbəxtliyi bu hisslərin təsirindən cəhrayı rəngə çalan yanaqlarında oynayırdı. Gözləri sevgi və sevinc hissləri ilə parıldayırdı.

Nəsə demək istədim.

– Hələ heç nə demə. Qoy, insan səsi mane olmasın bu gözəlliyə…

Dodaqları ilə mane oldu danışmağıma…

Bir an keçdi, quşların mahnı sədaları ilə müşaiyət olunan öpmək prosesi sona çatdı.

– Belə getsə, buradan getmək çətin olacaq! Gözəl təbiət – quşların cəh-cəhi, meşənin həzin səsi, göz işlədikcə uzanan tayqanın şamil etdiyi arxayınçılıq, üstəgəl, qucağıma sığınan çılpaq gözəl! Dünən dediyimiz cənnət bu deyilmi, məgər? – dedim.

– Lazım gələr, qalarıq bu gün də, – dedi Roza, – amma, bir şeyi düz demədin: mən çılpaq yox, yarım çılpaq formadayam.

– Bəlkə, bu qarderob predmetlərini xatırladan iki kiçicik “nəyisə” də çıxarıb atasan bir qırağa, flora və fauna ilə yekdil olmaq üçün?

– Elə bilirsən, soyunmaram?

– Bəlkə, kimsə baxır o tayda, tayqadan?

– Qoy baxsınlar, məndən azalmayacaq ki! Bir də ki, bizim zəmanədə çılpaq bədənlə kimisə təəccübləndirmək çətin məsələdir. Buyur, bu da belə! – Roza tam çılpaq qaldı. – Amma, sən də soyunmalısan!

Boyun qaçırmaq istəsəm də, alınmadı. Roza cumdu üstümə. Başa düşdüm ki, könüllü soyunmasam, cırılacaq, şalvarsız qalacam. Axır, ikimiz də düşdük əcdadımız Adəmlə Həvvanın cənnət bağında düşdükləri formaya. Yerə sərilmiş paltonun üstünə oturduq. Rozanı sıxdım sinəmə.

– Heç olmasa bədənimlə səni gizlədim kənar gözdən!

– Hə, gizlət, əzizim. Qoy quşlar görməsin çılpaq qadını! – dedi Roza.

Qaynar günəş şüaları bizi xumarlandırdıqca bütün dünya, ətraf bizdən uzaqlaşır, yerini məhəbbət adlı varlığa təhvil verirdi. Yalnız quşlar şən cingiltiləri ilə bizim tək olmadığımızı bildirirdilər…

…Oturmuşduq yan-yana. Bir saat qabaqkı geyim formamıza qayıtmışdıq.

– Mən 8-ci sinifdə olanda köçdük buradan. Xoşum gələrdu bu dikin başında oturub uzaqlara baxmağa. Hansısa şeiri deyərdim hündürdən. Səsimi külək uzaqlara aparardı, xəyallarım tək. Qayıda biləydim o ana. Bircə dəqiqəliyiə də olsa! Olaydım həmin o qızcığaz. Atam, anam… – Roza susdu.

Durub sakitcə aralandım. Bir neçə dəqiqəliyə dikin ətəyinə düşdüm. Çayın soyuq suyunda əl-üzümü yudum. Yuxarı qayıdanda Roza hələ də oturub gözlərini sonsuz uzanan tayqaya zilləmişdi. Dodaqaltı nəsə deyirdi. Sakitcə dayanmışdım, istəmirdim mane olam. Roza düşüncələrində həqiqi mənada dönmüşdü 25 il qabağa. Məni tam unutmuşdu. Bir neçə dəqiqə beləcə keçdi. Gözlərindən arabir yaş gilələri yanaqlarına düşür, diyirlənib sinəsi aşağı enirdi. Nədənsə, istəmədim onun ağlamağını. Yaxınlaşıb paltonun bir qırağında oturub:

– 8-ci sinif şagirdi Roza ilə tanış olmaq olarmı? – dedim.

Sanki ayıldı, qucağıma sıxıldı.

– Qaytardın məni oradan! Çox sağ ol, əzizim. Yoxsa hönkürəcəkdim, heç nədən əhvalımız pozulacaqdı…

5-ci hissə

Roza mesaj yazmışdı: “Salam, necəsən?”, demək, zəng etmək lazımdır. Belə şərtləşmişdik çoxdan. Rozanı da, Ruslan adı ilə qeyd etmişdim. Konspirasiya məqsədi ilə.

– Qızılgülümü eşidirəm!

– Gəzintiyə yarım saat qabaq çıxa bilərsən?

– Əlbətdə. Nə olub, xeyir ola?

– Balaca bir tort var. Öz əməyimin məhsuludur. Axşam hazırlamışam, ikimizə həsr olunub. Yarım saat tez çıx, gəl mənim yanıma. Tortu yeyək, sonra gedərik idman normasını verməyə! Kaloriləri xərcləməyə.

– Kaloriləri xərcləməyə başqa variyant da tapa bilərik!

– O səndən asılıdır!

Sadəlik gözəl şeydir…

…Tortu bir saat qabaq yeyib qurtarmışdıq.

– İşimlə əlaqədar zəng etmişdilər. 4 gün sonra elmi şura baxacaq işimə. Sabaha bilet sifariş etmişəm! – arxa tərəfimdə Roza ayaq üstə dayanaraq, boynumu qucaqlamışdı. Çılpaq qollarından öpdüm.

– Dünən heç nə demədin mənə?

– Bu gün zəng ediblər. İndi bildim.

– Özüm aparacağam aeroporta, – dedim,– saat neçədə çıxmalıyıq?

Vaxtı dedi. Uçuş axşam onda idi. 160 km yoldur aeroporta qədər. Biz hava limanına çatanda uçuş vaxtına hələ iki saatdan çox vardı.

– Bəlkə, çıxıb gedəsən? -dedi Roza, – gecə vaxtı 5-6 saat evdə olmamağın sənin üçün hansısa söz-söhbətə səbəb olmaz ki?

– Yox, arxayın ol. Hər şey dinc yolla həll olunacaq. Mənim bu gün evə gec gəlməyimin səbəbi bu olacaq: Mən getmişəm qonşu şəhərə. Yük avtomobilimizi yol polisi saxlayıb, sənədlərdə səhvlik var. Onu qaydaya salanacan bir neçə saat keçir.

– Anadan doğulandan bilirdin yalan danışmağı, yoxsa təzə öyrənmisən? – gülə-gülə zarafat etdi

– Qızılgülümü tapandan sonra.

Yola saldım Rozanı. Gündə zəng edirdi, danışırdıq. Amma, işi barədə nə soruşurdum, “gələrəm, danışarıq!” – deyirdi. Bir neçə gün sonra növbəti zəngində “Sabah gecə filan reys, saat birdə qarşıla!”– dedi. Gecə yarısı orada idim. Reys gəldi.

Gözləmə zalının o başından məni gördü. Əlini yuxarıda yelləyərək, məni gördüyünü və salamladığını bildirdi. Girəcəyin yanında, divara söykənib mənə tərəf gəlməyini seyr edirdim. Gözəl görünürdü. Əlindəki çantası rəngində olan dikdabanları, yaraşıqlı qıçları, belinin nazikliyini